Θεραπεία αιθουσαίας αποκατάστασης

Έχει αποδειχθεί πως η θεραπεία αιθουσαίας αποκατάστασης βελτιώνει αποτελεσματικά πολλά συμπτώματα που σχετίζονται με διαταραχές του έσω ωτός και αστάθεια. Άνθρωποι που πάσχουν από αιθουσαίες διαταραχές συχνά εμφανίζουν προβλήματα όπως ίλιγγο, ζάλη, διαταραχές της όρασης και/ή αστάθεια. Αυτά είναι προβλήματα τα οποία προσπαθεί να αντιμετωπίσει η θεραπεία αποκατάστασης. Είναι πιθανόν να προκύψουν και άλλα προβλήματα, συνεπεία της αιθουσαίας διαταραχής, όπως ναυτία, έμετοι, μειωμένη ικανότητα αυτοσυγκέντρωσης και χρόνια κόπωση.
Συμπτώματα που οφείλονται σε αιθουσαίες διαταραχές, μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά την ποιότητα ζωής ενός ανθρώπου και να έχουν αντίκτυπο σε πολλές δραστηριότητες της καθημερημερονότητάς του. Συχνά, μάλιστα, συνυπάρχουν με άγχος και κατάθλιψη. Επιπρόσθετα, άνθρωποι που πάσχουν από κάποια αιθουσαία διαταραχή έχουν την τάση να υιοθετούν έναν τρόπο ζωής που έχει ως στόχο την αποφυγή της επιδείνωσης της ζάλης και της αστάθειας, με αποτέλεσμα την κοινωνική αποστασιοποίηση και απομόνωση. Μειώνουν συχνά τη σωματική τους δραστηριότητα κάτι που έχει αρνητικό αντίκτυπο στη σωματική και ψυχική τους υγεία.
Τι είναι η αιθουσαία αποκατάσταση;
Αιθουσαία αποκατάσταση ή θεραπεία αιθουσαίας αποκατάστασης είναι μία εξειδικευμένη μορφή θεραπείας που στοχεύει στο να ανακουφίσει τόσο τα πρωτεύοντα όσο και τα δευτερεύοντα συμπτώματα μίας αιθουσαίας διαταραχής. Είναι ένα πρόγραμμα που βασίζεται σε ασκήσεις που έχουν σχεδιαστεί ώστε να ελαττώνουν τον ίλιγγο και τη ζάλη, την αστάθεια του βλέμματος, την κακή ισορροπία και τις πτώσεις. Για κάποιους ανθρώπους που πάσχουν από αιθουσαία διαταραχή, μπορεί η βλάβη να είναι μόνιμη, επειδή η αποκατάσταση της αιθουσαίας λειτουργίας μπορεί να είναι ελάχιστη. Παρόλα αυτά, μετά από μία βλάβη του λαβυρίνθου, οι άνθρωποι συνήθως νιώθουν πολύ καλύτερα και είναι σε θέση να επιστρέψουν στις δραστηριότητές τους χάρη σε μία διαδικασία που λέγεται αντιρρόπηση. Κατά τη διαδικασία αυτή ο εγκέφαλος μαθαίνει να χρησιμοποιεί τις υπόλοιπες αισθήσεις (π.χ. όραση και ιδιοδεκτικότητα) για να αντιρροπήσει τη βλάβη του αιθουσαίου συστήματος.
Για πολλούς η αντιρρόπηση επέρχεται με φυσικό τρόπο, με το πέρασμα του χρόνου, αλλά για τους ανθρώπους που δεν βελτιώνονται και εξακολουθούν να δυσκολεύονται να επιστρέψουν στις καθημερινές τους δραστηριότητες, η VRT μπορεί να βοηθήσει την ανάρρωσή τους.
Ο στόχος της VRT είναι να οδηγήσει στην αντιρρόπηση μέσω μίας εξατομικευμένης προσέγγισης. Αυτό συμβαίνει εξειδικεύοντας της ασκήσεις βάσει του προβλήματος του εκάστοτε ασθενούς. Συνεπώς, προτού σχεδιαστεί ένα πρόγραμμα ασκήσεων, είναι σημαντικό να προηγηθεί ενδελεχής κλινικός και εργαστηριακός έλεγχος ώστε να εντοπιστούν προβλήματα που συνδέονται με τη συγκεκριμένη αιθουσαία διαταραχή. Ανάλογα λοιπόν με το πρόβλημα, υπάρχουν τρεις βασικοί τύποι ασκήσεων: 1) εξοικείωσης, 2) σταθεροποίησης του βλέμματος, 3) εξάσκηση ισορροπίας.
Οι ασκήσεις εξοικείωσης χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση της ζάλης που παράγεται από κίνηση ή οπτικά ερεθίσματα. Ενδείκνυνται στην περίπτωση ασθενών που διαμαρτύρονται πως ζαλίζονται όταν κινούνται, ιδίως όταν πρόκειται για απότομες κινήσεις του κεφαλιού ή όταν αλλάζουν θέση, ιδιαίτερα για να σκύψουν ή όταν κοιτούν προς τα πάνω τεντώνοντας προς τα πίσω το κεφάλι τους. Επίσης, οι ασκήσεις αυτές είναι χρήσιμες σε ανθρώπους που αναφέρουν αυξημένη ζάλη λόγω πλούσιων οπτικών ερεθισμάτων π.χ. όταν μετακινούνται εντός μεγάλων εμπορικών κέντρων, όταν βλέπουν ταινίες δράσης ή γενικά τηλεόραση ή όταν περπατούν σε επιφάνειες που λάμπουν ή εμφανίζουν κάποιου είδους μοτίβο.
Οι ασκήσεις εξοικείωσης δεν ενδείκνυνται στην περίπτωση ζάλης που παρουσιάζεται αυτόματα, χωρίς να επιδεινώνεται με την κίνηση του κεφαλιού ή οπτικά ερεθίσματα. Ο στόχος των ασκήσεων αυτών είναι να ελαττώσουν τη ζάλη μέσω της επαναλαμβανόμενης έκθεσης σε συγκεκριμένες κινήσεις ή οπτικά ερεθίσματα που προκαλούν ζάλη στους ασθενείς. Οι ασκήσεις αυτές έχουν σχεδιαστεί ώστε να προκαλούν σε ήπιο ή μέτριο βαθμό τη ζάλη των ασθενών. Έχουν ως αποτέλεσμα μία παροδική έξαρση των συμπτωμάτων η οποία γρήγορα υφίεται. Με το πέρασμα του χρόνου και με καλή συμμόρφωση των ασθενών στην εκτέλεση των κινήσεων, η ένταση της ζάλης ελαττώνεται καθώς ο εγκέφαλος μαθαίνει να αγνοεί τα παθολογικά σήματα που δέχεται από τον λαβύρινθο.
Οι ασκήσεις σταθεροποίησης του βλέμματος χρησιμοποιούνται για να βελτιώσουν τον έλεγχο των κινήσεων των ματιών ώστε η όραση να είναι καθαρή κατά την κίνηση του κεφαλιού. Οι ασκήσεις αυτές είναι χρήσιμες σε ασθενείς που αναφέρουν θόλωση της όραση, επειδή βλέπουν το οπτικό τους περιβάλλον να αναπηδά μπροστά τους, όταν διαβάζουν ή όταν προσπαθούν να αναγνωρίσουν αντικείμενα του περιβάλλοντος, ειδικά όταν κινούνται.
Υπάρχουν δύο είδη ασκήσεων των ματιών και του κεφαλιού για να ενισχυθεί η σταθεροποίηση του βλέμματος. Η επιλογή του τύπου της άσκησης εξαρτάται από το είδος και τον βαθμό της λαβυρινθικής βλάβης. Ο πρώτος τύπος άσκησης σταθεροποίησης του βλέμματος είναι η προσήλωση σε ένα αντικείμενο ενώ ο ασθενής στρέφει το κεφάλι του εναλλάξ προς τη μία και την άλλη πλευρά, τουλάχιστον για 2 λεπτά.
Στον άλλο τύπο άσκησης, χρησιμοποιείται η όραση και η ιδιοδεκτική αίσθηση (η αίσθηση του σώματός μας) ως υποκατάστατα του λαβυρίνθου που έχει υποστεί βλάβη. Περιλαμβάνουν ασκήσεις εναλλαγής του βλέμματος (gaze shifting) και ασκήσεις απομνημονευμένου στόχου (remembered target). Οι ασκήσεις αυτές είναι ιδιαίτερα χρήσιμες σε ασθενείς με αμφοτερόπλευρη βλάβη των λαβυρίνθων, δηλαδή σε ασθενείς χωρίς λαβυρινθική λειτουργία.
Οι ασκήσεις εξάσκησης ης ισορροπίας χρησιμοποιούνται για τη βελτίωση της ισορροπίας ώστε οι καθημερινές δραστηριότητες όπως η αυτοεξυπηρέτηση, η εργασία και η αναψυχή να εκτελούνται με επιτυχία. Οι ασκήσεις αυτές θα πρέπει να εξατομικεύονται, ανάλογα με το πρόβλημα ισορροπίας του συγκεκριμένου ασθενούς. Θα πρέπει να είναι αρκετά απαιτητικές ώστε να κινητοποιούν τους ασθενείς, ταυτόχρονα όμως ασφαλείς ώστε να αποφεύγονται οι πτώσεις. Στοιχεία που χρησιμοποιούνται στο σχεδιασμό των ασκήσεων εξάσκησης της ισορροπίας είναι:
- Οπτικά ή/και ιδιοδεκτικά ερεθίσματα
- Στατικές θέσεις και δυναμικές κινήσεις
- Συντονισμένες στρατηγικές κίνησης (κινήσεις όπου συμμετέχει ο αστράγαλος, το γόνατο, το ισχίο καθώς και συνδυασμός αυτών)
- Παράλληλες εργασίες (εκτελώ μία εργασία ενώ ταυτόχρονα προσπαθώ να διατηρήσω την ισορροπία μου
Επιπλέον, οι ασκήσεις ισορροπίας θα πρέπει να σχεδιάζονται με τέτοιο τρόπο που να ελαχιστοποιεί την πιθανότητα πτώσης. Για παράδειγμα, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ασκήσεις όπου οι ασθενείς καλούνται να περπατήσουν σε ανισόπεδες επιφάνειες ή στο σκοτάδι. Τελικός στόχος είναι η βελτίωση της στάσης, της βάδισης, της κάμψης, στροφής και έκτασης του σώματος ή ακόμα και του τρεξίματος, ώστε οι ασθενείς να επιστρέψουν με ασφάλεια στις καθημερινές τους δραστηριότητες.
Οι παραπάνω ασκήσεις δεν χρησιμεύουν σε ασθενείς με καλοήθη παροξυσμικό ίλιγγο θέσεως. Πρώτα, ο ειδικός ΩΡΛ ιατρός πρέπει να εντοπίσει τον τύπο του ιλίγγου θέσεως από τον οποίο πάσχει ο ασθενής και στη συνέχεια να γίνουν ειδικές ασκήσεις επανατοποθέτησης της ωτοκονίας.
Συχνά όμως, μετά από ένα επεισόδιο ιλίγγου θέσεως, που έχει αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά, εκλείπει η περιστροφικού τύπου ζάλη, πολλοί όμως ασθενείς συνεχίζουν να αναφέρουν μία μη ειδικού τύπου ζάλη, που μπορεί να συνοδεύεται από αστάθεια. Στις περιπτώσεις αυτές, μπορεί να ενδείκνυται η χρησιμοποίηση ασκήσεων εξοικείωσης ή εξάσκησης της ισορροπίας.
Τι θα πρέπει να περιμένουν οι ασθενείς από τις ασκήσεις αιθουσαίας αποκατάστασης;
H VRT συνήθως ξεκινά σε επίπεδο εξωτερικού ιατρείου, για κάποιους ασθενείς όμως μπορεί να ξεκινήσει από τη νοσηλεία τους στο νοσοκομείο. Διενεργείται από εξειδικευμένο φυσικοθεραπευτή. Πρέπει να προηγηθεί όμως διεξοδική εκτίμηση από ΩΡΛ ιατρό που περιλαμβάνει τη λήψη ενός λεπτομερούς ιστορικού. Αναζητούνται συμπτώματα (είδος, συχνότητα, ένταση), εκλυτικοί παράγοντες και επιπρόσθετες πληροφορίες ως τα φάρμακα που λαμβάνονται, προβλήματα όρασης και ακοής, άλλα προβλήματα υγείας, ιστορικό πτώσεων, ιστορικό δραστηριότητας καθώς και πληροφορίες ως προς τον τρόπο ζωής του ασθενούς. Είναι πιθανόν να απαιτηθούν εργαστηριακές ή και απεικονιστικές εξετάσεις προκειμένου να καταλήξει ο θεράπων ιατρός σε διάγνωση.
Στη συνέχεια διαμορφώνεται ένα εξατομικευμένο πλάνο βάσει του ιστορικού, της κλινικής εξέτασης, των παρακλινικών εξετάσεων καθώς και της συζήτησης που γίνεται με τον ασθενή προκειμένου να τεθούν στόχοι ως προς την αποκατάσταση. Για παράδειγμα, σε έναν ασθενή με ίλιγγο θέσεως θα γίνουν ασκήσεις επανατοποθέτησης της ωτοκονίας, ενώ σε κάποιον που πάσχει από αστάθεια του βλέμματος και ζάλη λόγω αιθουσαίας νευρωνίτιδας θα χορηγηθούν ασκήσεις εξοικείωσης και ασκήσεις σταθεροποίησης του βλέμματος. Αν συνυπάρχει αστάθεια θα προστεθούν στο θεραπευτικό πλάνο ασκήσεις εξάσκησης της ισορροπίας.
Σημαντικό κομμάτι της VRT είναι να διαμορφωθεί ένα ρεαλιστικό πλάνο θεραπείας που να μπορεί να εφαρμοστεί από τον ασθενή σε τακτική βάση, στο σπίτι. Η συμμόρφωση στο πλάνο θεραπείας είναι βασικό συστατικό για την επιτυχία της.
Άλλο βασικό συστατικό της VRT είναι η ενημέρωση των ασθενών και των συνοδών τους σχετικά με την πάθησή τους. Πολλοί ασθενείς θέλουν να μάθουν και να κατανοήσουν την «επιστήμη» πίσω από το πρόβλημά τους και πως αυτή η πάθηση οδηγεί στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους. Επίσης πρέπει να εξηγηθεί στους ασθενείς πως να αντιμετωπίζουν αυτές τις δυσκολίες και τι πρέπει να περιμένουν από την VRT. Μέσω της ενημέρωσης, εξαλείφεται το «μυστήριο» γύρω από τη νόσο, στο μυαλό του ασθενούς και απομακρύνεται το άγχος και ο φόβος του αγνώστου.
Πόσο δύσκολες είναι οι ασκήσεις αποκατάστασης;
Οι ασκήσεις VRT είναι απλές στην εκμάθησή τους, απαιτούν όμως την αφοσίωση των ασθενών, ώστε να επιτευχθεί το μέγιστο αποτέλεσμα. Είναι σημαντικό να δοθεί στον ασθενή συγκεκριμένο πρόγραμμα εκτέλεσης των ασκήσεων, που πρέπει να ενσωματωθεί στην καθημερινότητά τους.
Όταν κανείς ξεκινά να εκτελεί τις ασκήσεις, μπορεί να αντιμετωπίσει επιδείνωση των συμπτωμάτων του. Με το πέρασμα του χρόνου όμως και την επιμονή στην εκτέλεση των ασκήσεων, τα συμπτώματα θα αρχίσουν να υποχωρούν και ο ασθενής θα μπορεί να ανταποκριθεί καλύτερα στις απαιτήσεις της καθημερινότητας.
Παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν την αποκατάσταση
Διάφοροι παράγοντες μπορεί να επηρεάσουν την αποκατάσταση των ασθενών που υποβάλλονται σε VRT. Για παράδειγμα, το είδος της λαβυρινθικής διαταραχής. Όταν οι ασθενείς πάσχουν από μία αιθουσαία διαταραχή που είναι σχετικά σταθερή και δεν επιδεινώνεται, όπως για παράδειγμα η αιθουσαία νευρίτιδα ή λαβυρινθίτιδα, έχουν τις καλύτερες πιθανότητες τα συμπτώματά τους να υποχωρήσουν με VRT. Αντίθετα, στην περίπτωση διαταραχών που προοδευτικά επιδεινώνονται, όπως η πολλαπλή σκλήρυνση (σκλήρυνση κατά πλάκας) ή διαταραχών που παρουσιάζουν διακυμάνσεις, όπως η νόσος Meniere ή ο ημικρανικός ίλιγγος, είναι πιο δύσκολο να επιτευχθεί αποκατάσταση μέσω της VRT.
Για να βελτιωθεί η πιθανότητα επιτυχίας της VRT στην περίπτωση των διαταραχών που προοδευτικά επιδεινώνονται ή παρουσιάζουν διακυμάνσεις είναι σημαντικό τα νοσήματα αυτά να αντιμετωπίζονται και με ιατρικές μεθόδους, πέραν της VRT. Για παράδειγμα ασθενείς που πάσχουν από ημικρανικό ίλιγγο μπορούν να βελτιωθούν σημαντικά αποφεύγοντας παράγοντες που πυροδοτούν τις κρίσεις ημικρανίας ή λαμβάνοντας την κατάλληλη φαρμακευτική θεραπεία. Στην περίπτωση ασθενών που πάσχουν από Meniere, η VRT δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις κρίσεις της νόσου, όπου μπορεί να βοηθήσει περισσότερο η φαρμακευτική θεραπεία, αλλά μπορεί να βελτιώσει τα συμπτώματα στα μεσοδιαστήματα των κρίσεων. Ο στόχος των ιατρικών θεραπειών είναι να σταθεροποιηθεί η νόσος όσο καλύτερα γίνεται, ώστε να λειτουργήσει ο μηχανισμός της αποκατάστασης και κατά συνέπεια να καταστεί πιο αποτελεσματική η VRT.
Επίσης, αν οι ασθενείς παρουσιάζουν μονόπλευρη λαβυρινθική βλάβη, έχουν περισσότερες πιθανότητες βελτίωσης σε σχέση με αυτούς που πάσχουν από αμφοτερόπλευρη αιθουσαία διαταραχή. Η VRT βοηθά και τους ασθενείς με αμφοτερόπλευρη νόσο, απλά όχι στον ίδιο βαθμό και με την ίδια ταχύτητα που αυτό συμβαίνει στους ασθενείς με μονόπλευρη βλάβη.
Σε ασθενείς με κεντρικού τύπου διαταραχές της αιθουσαίας λειτουργίας, επηρεάζονται συχνά και οι περιοχές του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνες για τον μηχανισμό της αντιρρόπησης. Αυτό περιορίζει και πάλι τον βαθμό και την ταχύτητα αποκατάστασης. Παρόλα αυτά, η μελέτες μας δείχνουν πως και οι ασθενείς αυτοί επωφελούνται από την VRT.
Άλλοι παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν την αποκατάσταση είναι:
Καθιστική ζωή
Η έλλειψη άσκησης και η καθιστική ζωή επηρεάζουν αρνητικά την υγεία και την φυσική μας κατάσταση, κάτι που οδηγεί στην εμφάνιση δευτερογενών προβλημάτων. Ο τρόπος αυτός ζωής μειώνει ακόμα περισσότερο την ανοχή του πάσχοντα από λαβυρινθική διαταραχή στην κίνηση, μειώνοντας την ουδό που απαιτείται για να εμφανιστεί ζάλη και αστάθεια. Κατά συνέπεια, μειώνεται ακόμα περισσότερο η διάθεση για κίνηση, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο. Ένας από τους στόχους της VRT είναι να αυξηθεί προοδευτικά η ανοχή στην κίνηση και να βελτιωθεί η φυσική κατάσταση του ασθενούς.
Πόνος
Ο πόνος γενικότερα, συμβάλει στην αστάθεια και αυξάνει την πιθανότητα πτώσης των ηλικιωμένων ασθενών. Οι πάσχοντες περιορίζουν την κίνηση και τη δραστηριότητά τους για να αποφύγουν τον πόνο και αυτό οδηγεί σε έναν καθιστικό τρόπο ζωής και στις αρνητικές επιπτώσεις αυτού στην υγεία τους. Επιπρόσθετα, εξαιτίας του πόνου, οι ασθενείς δεν μπορούν να εκτελέσουν τις ασκήσεις που τους έχουν χορηγηθεί και αυτό μειώνει την αποτελεσματικότητα της VRT. Για τους παραπάνω λόγους, όταν υπάρχει πόνος πρέπει να αντιμετωπίζεται με φυσικοθεραπεία και ιατρικές παρεμβάσεις, ώστε να επιτευχθεί το βέλτιστο αποτέλεσμα της VRT.
Παρουσία και άλλων παθολογικών καταστάσεων
Είναι πιο δύσκολη η επίτευξη των στόχων που έχουν τεθεί από την VRT όταν ο ασθενής πάσχει και από άλλα νοσήματα, πέραν του προβλήματος του λαβυρίνθου. Στην πράξη, κάθε νόσημα που περιορίζει τη δυνατότητα των ασθενών να εκτελέσουν τις ασκήσεις, επηρεάζει αρνητικά. Επίσης, όπως ο πόνος αυξάνει την αστάθεια και την πιθανότητα πτώσεων, το ίδιο συμβαίνει με τα καρδιαγγειακά νοσήματα, την αρθρίτιδα, προβλήματα των ποδιών, προβλήματα όρασης, νευρολογικά προβλήματα και διαταραχή της διάνοιας (άνοια). Η ιατρική παρέμβαση στην περίπτωση των νοσημάτων αυτών πρέπει να είναι όσο πιο άμεση γίνεται, ώστε να λειτουργεί προληπτικά.
Συγκεκριμένα φάρμακα και/ή πολλά φάρμακα
Η χρήση φαρμάκων είναι ένα «δίκοπο μαχαίρι», διότι από τη μία πλευρά έχει οφέλη και μπορεί να είναι απαραίτητη για την θεραπεία του ασθενούς, από την άλλη εμφανίζει ανεπιθύμητες ενέργειες όπως ζάλη, υπνηλία, μυϊκή αδυναμία και εύκολη κόπωση, αστάθεια και πτώσεις μεγενθύνοντας το ήδη υπάρχον πρόβλημα λόγω της λαβυρινθικής διαταραχής. Επιπλέον, όταν χορηγούνται περισσότερα φάρμακα, αυτά μπορεί να παρουσιάσουν ανεπιθύμητες αλληλεπιδράσεις. Μελέτες δείχνουν πως άνθρωποι που λαμβάνουν 4 ή περισσότερα φάρμακα παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο πτώσης. Κάποια φάρμακα μάλιστα, όπως υπνωτικά, αντιψυχωσικά, αντικαταθλιπτικά, αντιεπιληπτικά και αντιυπερτασικά σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο πτώσεων.
Πιο συγκεκριμένα, φάρμακα που χρησιμοποιούνται στην αντιμετώπιση της οξεία φάσης ενός ιλίγγου (μεκλιζίνη, διαζεπάμη) έχουν ως στόχο μέσω της κατασταλτικής τους δράσης να μειώσουν τη ζάλη και το αίσθημα περιστροφής. Αυτή η καταστολή του εγκεφάλου όμως, εμποδίζει τη φυσική διαδικασία της αντιρρόπησης, οπότε η χρήση αυτών των φαρμάκων δεν συνιστάται για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Δεδομένων το πιθανών επιθυμητών και ανεπιθύμητων ενεργειών των φαρμάκων, θα πρέπει η χρήση τους να είναι λελογισμένη και αποφάσεις για τη χρήση τους να λαμβάνονται εξατομικευμένα και αφού έχει προηγηθεί ενημέρωση – συζήτηση με τον ασθενή. Οι ασθενείς πρέπει να συμμετέχουν στην απόφαση για χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής κατανοώντας τα πιθανά οφέλη αλλά και τις δυνητικές παρενέργειες. Για την ασφαλέστερη δυνατή χορήγηση των φαρμάκων θα πρέπει να:
- Βεβαιώνεται ο ιατρός πως τα φάρμακα λαμβάνονται με τον ενδεδειγμένο τρόπο
- Προσαρμόζεται η δόση
- Διακόπτονται φάρμακα που δεν προσφέρουν στον συγκεκριμένο ασθενή
- Χορηγούνται φάρμακα που μεγιστοποιούν το όφελος ελαττώνοντας τις ανεπιθύμητες ενέργειες
Συμπτώματα από την ψυχολογική σφαίρα
Άγχος, πανικός και κατάθλιψη συνοδεύουν συχνά τις λαβυρινθικές διαταραχές και αυξάνουν τη δυσκολία αντιμετώπισης των λοιπών συμπτωμάτων.
Συχνά, οι ασθενείς θα περιορίσουν τη φυσική δραστηριότητα προκειμένου να αποφύγουν την έξαρση των λαβυρινθικών συμπτωμάτων τους. Αυτή η στρατηγική διαχείρισης του προβλήματος, αν και ελαττώνει το άγχος που βιώνει ένας ασθενής ως συνέπεια των συμπτωμάτων του, περιορίζει τη φυσική διαδικασία της αντιρρόπησης που είναι απαραίτητη για την αποκατάσταση του ασθενούς.
Μέσω της αργής, προοδευτικής έκθεσης του πάσχοντος σε κίνηση και δραστηριότητα, οι ασθενείς βλέπουν βελτίωση των λαβυρινθικών συμπτωμάτων τους, και μείωση του σχετικού άγχους. Παρόλα αυτά, για πολλούς ασθενείς, είναι χρήσιμο να αναζητήσουν τη συμβουλή ειδικού, ώστε να αντιμετωπίσουν τις συναισθηματικές προκλήσεις που συχνά συνοδεύουν ένα χρόνιο νόσημα. Η γνωστική συμπεριφορική θεραπεία (Cognitive behavioral therapy - CBT) και η φαρμακευτική αγωγή, μπορούν να βοηθήσουν τον ασθενή να ξεπεράσει το άγχος του, ενισχύοντας την αποτελεσματικότητα της VRT.
Διακοπή της αντιρρόπησης (Decompensation)
Μέσω της αντιρρόπησης, τα αιθουσαία συμπτώματα μειώνονται, καθώς ο εγκέφαλος κάνει μικρορυθμίσεις και μικροδιορθώσεις στα εισερχόμενα μηνύματα από τον λαβύρινθο. Παρόλα αυτά, αν η βλάβη του λαβυρίνθου είναι μόνιμη, μπορεί τα συμπτώματα να επιστρέψουν.
Η υποτροπή των συμπτωμάτων οφείλεται σε απώλεια της εγκεφαλικής αντιρρόπησης. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε σωματικό ή ψυχικό στρες, όπως στην περίπτωση προσωπικών προβλημάτων, περιόδους αδράνειας, κάποιο κρύωμα ή γρίπη, χρόνια έλλειψη ύπνου, σημαντική σωματική κόπωση, αλλαγές φαρμάκων ή κάποια χειρουργική επέμβαση. Είναι σημαντικό οι ασθενείς να συζητήσουν με τον ιατρό τους την υποτροπή των συμπτωμάτων, συνήθως όμως η επιστροφή στις ασκήσεις που οδήγησαν στην αρχική αντιρρόπηση μπορεί και πάλι να βοηθήσει στην αποκατάσταση. Στην περίπτωση αυτή μάλιστα, η αντιρρόπηση επιτυγχάνεται συνήθως πιο γρήγορα σε σχέση με το αρχικό επεισόδιο.
Γεώργιος Κωνσταντινίδης MD, PhD, MRCS(Glasg), DOHNS(Glasg)
“Η ισορροπία μπορεί να
επιστρέψει στη ζωή σας”
Επικοινωνήστε μαζί μας για να κλείσετε ένα ραντεβού σήμερα.